insanın içini yiyip bitiren şeyler

her gece yatmadan önce düşündüğünüz ve sizi uyutmayan şeyler ne olacak bu galatasaray'ın hali

şu an hastanedeyim. kan testi yaptım, sıramı bekliyorum. beklerken şahit olduğum olay bana çok dokundu. hemen 3-4 metre yanımda sıra bekleyen 2 tane hanımefendi var. birisi çok yaşlı bir hanım, diğeri de kuvvetli muhtemel onun kızı. yaşlı teyze koltuğa oturdu, oturdu ama ayaklarını dümdüz yaptı. hani böyle ayağına yastık koyup küçük çocukları uyuması için ayağında sallarsın ya, aynen öyle yaptı işte. vücudu tam olarak 90 derece oldu yani. yaşlı kadının kızı, yaşlı kadının ayak bileklerinden tuttu. "anne, topukların yere değsin. öyle otur. böyle oturulmaz." dedi. yaşlı kadın sadece dinledi, denileni yapmadı. sonra kızı yaşlı kadının ayak bileklerinden bastırmaya çalıştı, topukları yere değsin diye. aşağı yukarı 10 saniye uğraştıktan sonra yaşlı kadının topukları yerine değdi. sonra yaşlı kadın normal oturmaya başladı. sanki oturmayı hatırlamış gibiydi. ve gerçektende öyleymiş. yaşlı kadın alzheimer hastasıymış. oturmayı unutmuş sözlük, koltuğa nasıl oturulduğunu unutmuş. o kadını ve kızını öyle görünce içim cız etti sözlük. bizim dert sandığımız şeylerin aslında çokta önemli olmadığını bir kez daha anladım. düşünsenize ailenizden birisi alzheimer olmuş ve sizi hatırlamıyor. korkunç bir şey.

hayal edilip yaşanamayan mutluluk bitiriyor be

beni düşünüyor mu acaba diye düşünmek beni yiyip bitiriyor be sözlük.

yalnızlık insanın her hücresine kadar işlenip, yiyip bitiriyor adeta.

konuşmak isterken konuşamamak. yanına gidip selam verememek..

olmayan türk eğitim sistemi

suan hangi kadının yatağında donsuz yatiyordur. diye düşünmekten içim içimi yiyor çok zor be uzaktan sevmek 790,5 km az değil.

yalnız kalmak isteyen, konuşmayan, siz yazınca iki cümleden sonra birisini aramam lazım deyip bir daha dönmeyen, akşama kadar mesaj atmayan adı sevgili olup şuan sevgisini hissedemediğim sevdiğimin davranışları içimi yiyip bitiriyor

En yakınlarımdan biri olan kuzenime ya da benim öyle sandığım kişiye o kadar kırıldım ki. Bu kadar düşüncesiz biri olabileceğine inanamıyorum veya inanmak istemiyorum. Ama öyle sanırım. Her zaman elimden gelenin daha fazlasını yapmıştım ama bu sefer hiçbir şey yapmayacağım. Bir şeyleri düzeltmekten çok yoruldum. İçim içimi yese de kılımı kıpırdatmam artık...